Kort maar krachtig
6 december 2019
3voor12, het muziekplatform van de VPRO, organiseerde een festival, in het kader van de Song van het Jaar. Die verkiezing is een traditie, die al in 1985 is begonnen, in het radioprogramma voor de alternatieve muziek De Wilde Wereld. Toen werd vanuit de hele kleine VPRO-studio in een feestelijke uitzending, gelardeerd met liveoptredens van toen belangrijke Nederlandse bands, de uitslag bekendgemaakt . Nu is er dus een heus festival, in het mega TivoliVredenburg. Maar nog steeds gewoon met bandjes. Gitaarbandjes vooral. Leuke gitaarbandjes. Of gewoon goede gitaarbands. Die overigens geen prijs wonnen. Want Merol, een genre op zich, had volgens het publiek en de jury dit jaar de beste song. Of de opmerkelijkste. En Willem, gewoon Willem, die van hiphopgroep The Opposites, won met zijn album.
Maar een festival dus. Zonder foodtrucks, stands met t-shirts of langspeelplaten, grote kunstwerken of theateroptredens. Want het ging om de muziek. Voor de luttele zeven euro entreeprijs kreeg je wel een polsbandje om, waarmee je je kon begeven naar de voor deze gelegenheid drie gereserveerde zalen. Dus was er ook een blokkenschema. Elke band kreeg twintig minuten om hun kunnen te vertonen. En dat lukte wonderbaarlijk goed.
Voor Personal Trainer, het hobbyproject van leden uit verschillende bands en met wisselende samenstellingen vormde dit geen beletsel om er een uiterst energiek, maar nogal apart optreden van te maken. Frontman is Willem Smit, van Canshaker Pi. Hij had rare hoofddeksels op en spuwde met volle overtuiging zijn teksten in de microfoon. Hij werd deze keer begeleid door slechts twee man en een meelopende muziekband. De enige echte muzikant op het podium was een toetsenist, die ook af en toe vocaal flink kon uithalen. Het drietal werd gecompleteerd door de roadie, een mooie jongen, die het hele optreden zo droog en nonchalant mogelijk keek en af en toe wat mee tikte of zong of deed alsof. En daar deden ze dan ingestudeerde rare en lullige dansjes bij, dan wel wilde bewegingen. Gekte dus, besloten met een halve minuut springen, samen met het publiek. Voor de grap. En omdat het kan. Hilarisch of over the top? Misschien wel allebei en nog zo wat. Hoe dan ook, zelfs door alle chaos heen waren er nog prima songs te horen. Zoals bij alle optredende bands dus.
Toch waren het de twee Engelse bands die echt de show stalen, met The Murder Capital als onbetwist hoogtepunt. De vanaf seconde één intens kijkende frontman James McGovern zette de toon. Werden ze nog aangekondigd als alles behalve een partyband, vanwege hun donkere teksten en muziek, de band zelf was zeker wel voor een feestje gekomen. In twintig minuten wisten ze de zaal vakkundig af te breken, plat te spelen en wat dies meer zij. Overrompelend. Overigens met een niet onopgemerkte bijrol voor de man van de security rechts op het podium. Hij begon al heel snel bezorgd en allengs nerveuzer naar de moshpit te kijken. En kon zijn ergernis richting de vervaarlijk met zijn instrument zwaaiende basgitarist en de zanger niet verbloemen. Wat doe jij? Zo leek hij te denken. En: Wat gá jij doen? Nou, de zaal nog meer opzwepen, om er uiteindelijk zelf met een aanloop en hoge sprong in te duiken. Veiligheidsman erachteraan. Wat er daarna gebeurde duurde even en was niet voor iedereen goed te zien. Maar ook toen ze allebei later weer veilig terug op hun plek waren voelde de man zich nog genoodzaakt nog maar een keer het podium te over te steken om de andere kant van assistentie te voorzien.
Daarna was er geen tijd om bij te komen, want men moest snel door naar Pandora, waar het eveneens Engelse Sports Team de uitdaging aannam om hier overeen te komen. En ze kwamen een eind, het moet gezegd. Vooral dankzij de zanger, die zijn workout op het podium deed, waarna hij zich liet uitbollen op de handen van het wederom uitzinnige publiek. Zijn beweeglijkheid werd trouwens gecompenseerd door een statische, onafgebroken strak voor zich uitkijkend bandlid.
Charismatische frontmannen, wat gimmicks en je hebt de aandacht. Moet je natuurlijk nog wel kunnen spelen. En daar was ook bij deze band helemaal niks mis mee. De dienstdoende dj voelde de sfeer in de zaal blijkbaar goed aan, want ze waren het podium nog niet af of men zong euforisch mee met Robbie Williams. Zijn angels waren intussen neergedaald op het podium van de Ronda, waar een serene Eefje/sfeer heerste. De man van de beveiliging had even pauze genomen.
Na dit optreden zou dan eindelijk de uitreiking van de song van het jaar volgen. Maar er wachtte een trein, ruim voor 3 voor 12.